Chris Bergson? Even voorstellen. Singer-songwriter, gitarist, bandleider en producer Chris Bergson is van vele markten thuis. Hij is geboren in NYC, maar groeide op in Somerville, Massachusetts. In 1995 verhuist Bergson terug naar Manhattan, NY. Terwijl hij de backings doet voor o.a. Norah Jones, brengt hij “Blues For Some Friends Of Mine” (1997) & “Wait For Spring” (2000) uit. In 2002 wordt Bergson door het ‘John F. Kennedy Center for the Performing Arts’ aangesteld als de ‘Jazz Ambassador of the USA’ en gaat hij met zijn trio touren in Afrika. Meer blues en pop invloeden verrijken zijn stijl en zijn te horen in zijn volgende albums: “Blues” (2003), “Another Day” (2005) en “Fall Changes” (2007), het album waarmee hij definitief doorbreekt. Het album is opgenomen in de ‘Levon Helm’s Woodstock’ studio, NY, en was de aanleiding voor een uitnodiging om op te treden tijdens het “Midnight Rambles” en andere festivals in de States en Europa (waaronder Moulin Blues 2009). In 2011 brengt Bergson “Imitate The Sun”, zijn laatste studio album uit. Bergson is o.a. al opgetreden samen met Hubert Sumlin, Levon Helm, Norah Jones, John Hammond en Little Sammy Davis.

Chris Bergson stond dit jaar op het podium tijdens het Ge-Varenwinkel Blues & Roots Festival. Omdat we de Chris Bergson Band kennen van het live album “Live at Jazz Standard”, dat we op de site nog niet zo lang geleden recenseerden (zie recensie), vroegen we hem om een interview. We zakten naar Leuven af, naar het hotel waar alle artiesten waren en waar deze babbel doorging. De planning dreigde, gezien het aantal interviews even wat chaotisch te worden, maar uiteindelijk kon alles alsnog gedaan worden…  

Mr. Chris Bergson, welkom in België. We kennen de Chris Bergson Band van jullie laatste live album “Live at Jazz Standard”. Kan je jezelf kort voorstellen aan ons Rootstime publiek. Het is een trouw publiek want de site telt maandelijks méér dan 250.000 bezoekers…

Mijn naam is Chris Bergson en ik woon in NYC, in het hartje van Manhattan*. Ik woonde éérst lange tijd in Brooklyn, maar verhuisde zo’n vijf jaren geleden, terug naar Manhattan.

[*Manhattan is één van de vijf stadsdelen van New York City. Het eiland Manhattan is 21,5 km lang en 3,7 km breed. Het is door bruggen en tunnels verbonden met New Jersey in het westen, de Bronx in het noordoosten, Brooklyn en Queens (de wijken op Long Island) in het oosten en zuiden. De enige directe verbinding met de vijfde wijk van New York Staten Island is een veerpont, die vertrekt vanaf Battery Park. Midden op het eiland ligt het grote Central Park. Manhattan staat bekend om zijn wolkenkrabbers, de brede avenues, de vele, gele taxi's en het financiële centrum Wall Street. Het eiland trekt veel toeristen aan / nvdr.]

In een periode dat je al veel backing deed (ik noem even Norah Jones…) debuteerde je in 1997 met “Blues For Some Friends Of Mine”. Ben je een blues muzikant? Of hoe zou je zelf je stijl omschrijven?

Ja, ik ben een blues muzikant. Maar een blues muzikant, die op meerdere stijlen van muziek drijft. Ik en mijn band zijn geïnspireerd door meerdere stijlen roots muziek. Echter, alle dingen die we doen, vinden hun oorsprong in de blues muziek. Alle muziek vindt zijn oorsprong in de blues muziek. Er zijn ook andere invloeden. Een van mijn favoriete groepen is The Band*. Ik was de gelukkige, die kon samen werken met de overleden Levon Helm. Hij werkte mee aan een van onze albums “Fall Changes” (2007). We namen het album op in Woodstock, NY. Levon Helm was een goede vriend en mentor. (Hij herhaalt) We drijven op verschillende stijlen van muziek. Soul, ouderwetse R&B, New Orléans muziek, Funk, een beetje jazz… Ik denk hierbij opnieuw aan The Band en hun manier van spelen. Hun muziek dreef ook op verschillende stijlen. Noem het een “melting pot”. 

Ik ben opgegroeid met verschillende stijlen van muziek. Ik was een grote muziek liefhebber… Mijn ouders waren ook grote muziek liefhebbers en ze hadden thuis alles. Van Miles Davis tot country blues, folk, The Beatles… noem het maar op. Zij hebben me vele dingen leren ontdekken. 

[*The Band was een Canadees-Amerikaanse rockband, die onder die naam bestond van 1968 tot 1976. (The Band, 1969: Richard Manuel, Garth Hudson, Levon Helm, Robbie Robertson, Rick Danko). Daarna wijzigde de samenstelling van 1983 tot 1999. The Band maakte voor het eerst naam in de tweede helft van de jaren zestig, als begeleidingsgroep van Bob Dylan. Ze werden later op eigen kracht zeer invloedrijk als vertolkers van Americana en zorgden mede, voor het opnieuw populair worden van diverse vormen van Amerikaanse traditionele muziek. In hun muziek versmolt country met folk, blues en rock ’n roll.
Mark Lavon (Levon) Helm (1940–2012) was een Amerikaanse drummer, multi-instrumentalist en rockzanger. Helm groeide op in de staat Arkansas en trad op achttienjarige leeftijd toe tot de begeleidingsband van Ronnie Hawkins, The Hawks. Met deze band verhuisde hij in 1959 naar Toronto, waar Helm en Hawkins de latere medeleden van The Band (Robbie Robertson, Richard Manuel, Rick Danko en Garth Hudson) opnamen in The Hawks. Helm en Robertson ontmoetten Bob Dylan en gingen met hem optreden. Later werden The Hawks zijn vaste begeleidingsgroep. In 1967 namen zij in Woodstock met hem de beroemde “Basement Tapes” op. Levon Helm, die The Hawks enige tijd verlaten had, voegde zich daar weer bij hen. In 1968 begon de groep, die inmiddels in The Band was omgedoopt, aan een succesvolle eigen carrière  / nvdr.]

In 2007 bracht je “Fall Changes” uit’. Iedereen schreef toen over je “doorbraak”. Ben je het hier zelf ook mee eens? Dat dit je doorbraak was?

(Eerst een spontane lach en na wat twijfel vervolgt hij) Het album was een bijzonder album voor mij. Speciaal, omdat we het opnamen in de Levon Helm Studios in Woodstock, NY. Dit was een enorme ervaring voor mij. Ook de studio, de schuur was heel apart, bijzonder en had al een hele geschiedenis. Wij hadden het geluk om daar te kunnen opnemen. Na de opnamen in 2007, is de band gewijzigd. De staande akoestische bas is vervangen door een elektrische en onze sound is ook wat gewijzigd. We zijn geëvolueerd. Je zult straks tijdens de show horen dat we nog nummers van het album spelen, maar ook andere nummers. 

[“Fall Changes”, 2007: line-up: Jay Collins, Bruce Katz, Tony Leone, Chris Berger, Amy Helm, Erik Lawrence & Kenny Rampton / nvdr.]

Op dit album staan meerdere bijzondere covers. Ik noem Dylan, Ray Charles, Jimi Hendrix. Vanwaar deze keuze?

De drie namen die je noemt zijn de namen van drie artiesten die me heel sterk beïnvloed hebben. De nummers zijn lievelingsnummers, die ik altijd al, op mijn eigen manier, heb willen opnemen. [De nummers waar over het hier gaat zijn: Bob Dylan’s “When I paint My Masterpiece”, Ray Charles’ “Drown In My Own Tears” en Jimi Hendrix’ “Are You Experienced?” /nvdr.] 

Je trad in je carrière al op met beroemde namen. Ik noem er enkele: Hubert Sumlin, Levon Helm, Norah Jones, John Hammond, Little Sammy Davis… Zijn er artiesten die je zeker altijd zullen bijblijven? Waarom?

Wie me heel zeker zal bijblijven is Levon Helm en zeker ook Hubert Sumlin*. Sumlim is voor mij zeker een van de belangrijkste gitaristen. De muziek van beiden heeft me heel sterk beïnvloed. Ik ben blij dat ik met hen heb kunnen samen werken, met hen heb kunnen praten en van hen heb kunnen leren. Die ervaring zal je altijd bijblijven. 

[*Hubert Sumlin: (1931-2011) was een Amerikaanse blues gitarist en zanger. Hij was de vaste gitarist van de zanger Howlin' Wolf (aka Chester Burnett) tijdens de jaren 1950 en 1960. Zijn gitaarspel is onder meer te horen op de klassiekers “Killing Floor”, “The Red Rooster” en “Smokestack Lightning”. Hij inspireerde latere artiesten waaronder Eric Clapton, Keith Richards, Stevie Ray Vaughan en Jimi Hendrix / nvdr.]

Dit is niet de eerste keer dat je in Europa (buiten Amerika) tourt. Je was al in Nederland, in Ospel (Moulin Blues 2009). Hoe verschillend is het publiek hier met dit van de States?

Ik kom heel graag naar Europa om hier te touren. We doen in de volgende dagen nog enkele optredens in Frankrijk. Ik speel hier heel graag. Er zijn hier veel festivals en het publiek is altijd heel geweldig, heel enthousiast en appreciëren erg wat we doen. Ik kijk er altijd naar uit om naar hier te komen. 

Maar weinig artiesten touren ook in Afrika. Waarom deze Afrikaanse tour? Terug naar de roots? Zoeken naar andere bronnen van inspiratie…?

Ik was in Afrika in opdracht. Ik werd gesponsord door de Amerikaanse Staat*. We bezochten toen acht landen in West Afrika. We bezochten o.a. Ghana… en, ja ze hielden van onze muziek, van blues muziek. We werkten samen met lokale muzikanten en dat was een geweldige ervaring. Het verschil met optreden hier, ik noem bv. Parijs, is heel groot. We traden op in plaatsen waar je zelf zonder enige hulp nooit zou kunnen geraken, zonder enige logistieke hulp. Nogmaals, een hele grote ervaring! 

[*In 2002 wordt Bergson door het ‘John F. Kennedy Center for the Performing Arts’ aangesteld als de ‘Jazz Ambassador of the USA’ en gaat hij met zijn trio touren in Afrika /nvdr.]

Ik haalde het al even aan dat je laatste album (met de opmerking: voor de éérste keer) een live album is. Waarom wachtte je zo lang om een live album op te nemen?

De ‘Jazz Standard’ is een van mijn favoriete clubs in NYC. Waarom ik zo lang gewacht heb? (Een lach) We namen al eerder live op, maar dan in de studio. We zijn pas echt live gegaan nadat we zeker waren, dat we het op de juiste locatie, in de juiste club zouden doen. En, we wouden de opnamen doen over meerdere avonden. Als je dit op één avond moet doen, is de druk veel te hoog, weet je! We kozen daarna het beste uit twee sets en uit twee avonden.

Ben je tevreden met het resultaat?

Ik ben zeer tevreden over het resultaat. Op het album staan acht nieuwe nummers. We maakten veel plezier tijdens de opnamen. De meeste van mijn favoriete albums zijn live albums. Ik werk nu al aan nieuwe nummers voor een volgend studio album. We willen het opnemen in 2016.

Wat was in je carrière het beste ogenblik en welk wil je zeker snel vergeten? Wat zou je zeker nog willen doen?

(Opnieuw een lach) De beste momenten? De opnamen van dit live album. Dat was heel plezierig en zo verschillend, dan wanneer je in een studio staat. Het contact met het publiek is heel intens. Alles gebeurt heel natuurlijk. Ook met Levon Helm spelen was heel plezierig en, met Hubert Sumlin... Touren in Europa en hier spelen dat is ook fantastisch. 

Wat boeit je buiten muziek?

Ik hou van kunst, van musea… Wanneer ik naar schilderijen kijk, inspireert me dat heel erg. Ik ben sterk geïnspireerd door een Duitse schilder Oscar Bluemner. De ideeën die ik op doe, komen van verschillende bronnen.

[Op het album “Live at Jazz Standard” staat een nummer “Bluemner”. Dit is een slide gitaar solo track die Bergson schreef, geïnspireerd door het werk van de Duitse schilder Oscar Bluemner en waarin we ook de invloed van slide gitarist “Mississippi Fred McDowell” herkennen. Oscar Bluemner (1867–1938) geboren Friedrich Julius Oskar Blümner, werd na 1933 beter bekend als Oscar Florianus Bluemner, was een in Duitsland geboren, maar in Amerika werkende, onderschatte avant-garde schilder en architect  /nvdr.] 

Wat zijn de plannen voor de nabije toekomst? 

Ik werk momenteel aan nieuwe nummers, voor het volgende studio album, dat volgend jaar zal uitkomen.
We touren nu eerst nog drie weken in Europa. We waren in Nederland en spelen de volgende dagen ook nog in Frankrijk en in Ierland. Later in het jaar in oktober, komen we nog tien dagen terug naar Frankrijk.

Wat mogen we vanavond verwachten? Wat staat er op de set list gepland?

Op de set list staan enkele nummers van het nieuwe live album, aangevuld met nummers uit “Fall Changes” en “Imitate The Sun”. Het wordt een mix van deze drie albums…

Thank you again Mr. Bergson for your time and thank you for your music!

Eric Schuurmans

meer foto's © Rootstime